Dag 17: Vertrouwen JOEPI!!!

Hey iedereen,

Vandaag was het echt een beetje hectisch op stage. Het was precies of ze de grote schoolmaak aan het doen waren. Achteraf kreeg ik te horen waarom ze het deden... Er is een aangekondigde inspectie in aantocht. Echt wel hilarisch wat zo'n inspectie allemaal op de been brengt. Ineens moesten alle kassen op orde staan en al het "steriele" materiaal afgewassen worden en moesten de bakken waarin het materiaal lag een goede schrobbeurt krijgen.

Mijn dag is begonnen met het gebruikelijke: omdat ik iets te vroeg op stage was heb ik eerst het materiaal klaargezet om de bedden af te soppen (te ontsmetten), daarna was het de overdracht en dan deelde de subhoofdzuster ons in volgens kant. Ik stond aan de kant van kamers 5 t.e.m. 12. We waren vandaag met 6 waarvan 3 studenten. Het is wel bizar, de ene dag sta je er alleen voor en de andere dag sta je met 6 à 7 Zusters.

Plotseling kwam 1 van de Surinaamse studenten aan mij de formule vragen van de medicatieberekening, ze wilde vandaag de medicatie klaarzetten. Ik legde dus de regel van 3 uit (= de manier hoe wij in België medicatie berekenen). Toen wilde ik eigenlijk ook eens kijken hoe ze hier de medicatie klaarzetten. Ik vroeg dit aan de zuster, maar omdat er al te veel in de behandelkamer waren zei ze me dat ik eventueel morgen mag kijken. Daarom dat ik de kar met al het gerief mee nam en wilde beginnen, toen ze plots zei dat ik vandaag niet alleen moest werken. Ze zei: "We zijn vandaag met voldoende zusters die MOETEN werken, je hoeft het dus vandaag niet alleen te doen".

Uiteindelijk ben ik toch al begonnen in afwachting op de zuster die me ging komen helpen. Ik was al aan het 3de bed bezig, toen ik ineens "Zuster, "Zuster waar ben je" hoor roepen. Onmiddellijk zei ik dat ik in de 3de kamer was. De voorbije dagen deed ik het werk alleen, wel plezant om te horen dat ik vandaag hulp kreeg :D

Daarna was het tijd voor het eten op te dienen, weer was ik voor de zusters. Ik begin nu stilletjes aan de gebruiken te leren van de gang en ben al goed ingewerkt vind ik zelf. Toen alles terug was opgehaald ging ik even zitten (de gebruikelijke gewoonte in Suriname). Opeens zag ik de metalen bakken op tafel staan. Toen ik vroeg waarvoor het was, zei de zuster dat alles proper moest worden gemaakt. Wij (de 2 Surinaamse studenten en ik) mochten met een blauwe zeep alles afschrobben. Alle plakresten moesten eraf. Daar waren we zeker bijna heel de voormiddag mee bezig.

Na het eten uitgedeeld en zelf ook iets gegeten te hebben nam de Surinaamse studente ineens de watten. Ik dacht "wat gaat ze hiermee doen". Ik moest niet lang op het antwoord wachten.... Ze ging depertjes maken om te gebruiken na een prik. En daarna mocht ik de al gevouwde kompressen in een grotere metalen bak doen om vervolgens alle bakken met papieren plakband vast te maken.

Na deze, toch wel tijdrovende, karwij stond ik even aan de balie. Opeens vroeg de zuster aan mij of ik punten/aanmerkingen had op de manier van werken in Suriname. Toen heb ik haar uitgelegd dat er vele gelijkenissen zijn, maar toch ook verschillen. Toen heb ik het probleem aangekaart van de sondevoeding en de infuusaansluiting. Ik legde haaruit hoe wij medicatie toedienen via het waterslot (hier gebruiken ze NaCl, terwijl wij heparine gebruiken).Het is dus de bedoeling bij een waterslot dat op het "naaldje" (eigenlijk alleen een plastieken buisje) een geel dopje bevestigd word. Hier doen ze telkens het gele dopje eraf, maar wij laten het dopje erop en ontsmetten dit. Daarna gebruiken wij een blauwe naald, prikken in het gummydopje en fixeren de naald met tape.

Eerst begrepen ze niet wat ik bedoelde, maar toen ik het voor deed waren ze precies vol lof erover. De subhoofdzuster zei me dat ze dit zeker ging meenemen omdat hierdoor het infectiegevaar verkleind wordt. Ik was super gelukkig, want hieruit blijkt dat ik hun vertrouwen gewonnen heb :D

Daarna wilde ze nog meer verschillen weten. Opeens was er een opname en ik ging als de bliksem achter de moeder aan. Toen ze begonnen te praten verstond ik er geen jota van (wil zeggen dat ik er niets van verstond). Na het gesprek zei de studente me dat het de taal was van de bosnegers. Ze kwamen namelijk van het boven Suriname gebied. Ik wist al gouw dat ze dan ook geen Nederlands sprak en dat ze mij dus niet verstaat. Wat wel jammer is, want zo kan ik de opname niet doen :(

Toen de dokter erbij kwam wilde ze bloed prikken van het kind. En raad eens wie het mocht klaarzetten.... IK :D

De zuster is uiteindelijk komen assisteren, maar ik mocht wel een spalkje maken (dit zijn 2 spateltjes aan elkaar geplakt). Daarna deed ze er wat wat over om het iets zachter te maken. Weer begon ze over het verschil in België. Deze keer kon ik haar gerust stellen door te zeggen dat wij ook in België nog spalkjes maken.

Toe was het opeens 14.30u en tijd voor de overdracht. De zuster van de late zei me dat de sondevoeding nog niet gegeven is en of ik dit wilde doen. Opeens stond ze in de kamer en zei me dat de moeder wist hoe ze de voeding moest geven en dat ik gewoon moest toekijken of ze het goed deed.

Op het einde van de dienst kwam de subhoofdzuster tegen mij zeggen dat e vroeger door moest en wenste me nog een goede dag. Ik merk wel dat de zusters veel liever zijn tegen me, ze lachten zelfs toen ik zei dat ik niet weg wilde van de afdeling :D

De tijd is vandaag voorbij gevlogen en vond het weer een leuke dag. Ik denk echt dat ik door de kwade dagen door ben en dat ik hun vertrouwen heb gewonnen... JOEPI!!!! :D

Groetjes vanuit Suriname en tot blogs xxx